امام حسن عسگری علیه السلام

زندگی ها به میزان وسعت و توانایی فعالیت ، سبک و سیاق خاصی را دنبال می کنند؛ به این معنا که هر چه انسان اطراف خود را مطیع رفتارهای خویش بداند مطمئنا در تصمیماتش تأثیر خواهد داشت و به همان میزان اگر احساس کند که نمی تواند در اطراف خود مؤثر باشد در دایره اقدامات خود تجدیدنظر می کند و سعی می کند که محدودتر بیاندیشد و توقع کمتری از تأثیرپذیری پیرامون خود داشته باشد. بعنوان نمونه کسی را در نظر بگیرید که دارای شخصیت علمی و اجتماعی خاصی نیست ولی در محله و روستای خود از جایگاه نسبتا مهمی برخوردار است؛ طبیعتا وقتی که از او نظر بخواهند ، ضمانت اجراییِ نسبیی که دارد فقط در محیط روستا و محله می باشد و نه بیشتر و اگر همان نظر را به روستا یا محله‌ی دیگری ابلاغ کنند ، از آن جهت که این عقیده از سوی شخصیت علمی و یا اجتماعی خاصی صادر نشده است و متخصصانه نیست ، مورد استقبال قرار نمی گیرد. حال اگر یک عالم متخصص نظری ارائه دهد ، جدای از مقام علمی او، می توان نظر او را در بسیاری از مناطق که هیچ شناختی نسبت به شخص وی ندارند مطاع و قابل پیگیری دانست، زیرا از موضع علم است و محیط علم نیز به مرزهای ظاهری نیست و تا هرجا که حقیقت جایگاهی داشته باشد امری مقبول به شمار می آید. ایام امامت مولانا امام حسن عسگری علیه السلام در خفقان بوجود آمده از حکومت حاکمان عباسی بود . حاکمانی که امام جوادالائمه علیه السلام را در 25سالگی ، امام هادی النقی علیه السلام را در 41 سالگی و امام حسن عسگری علیه السلام را در 28 سالگی به شهادت رساندند.